Pałac Łosiów w Narolu cześć 2

 

Pałac Łosiów w Narolu

Pałac Łosiów w Narolu to barokowo-klasycystyczna rezydencja z XVIII wieku, położona w malowniczej miejscowości Narol na Roztoczu. Został wybudowany przez hrabiego Feliksa Antoniego Łosia, marszałka nadwornego koronnego, jako część większego zespołu pałacowo-parkowego. 

Rezydencja miała pełnić funkcję centrum życia kulturalnego i artystycznego, gromadząc twórców oraz intelektualistów. Budowla wyróżnia się harmonijną kompozycją i klasycznymi detalami architektonicznymi. 

W czasie zaborów i wojen pałac uległ znacznym zniszczeniom, a jego pierwotny wystrój wnętrz nie zachował się w całości. Po II wojnie światowej obiekt przez długi czas popadał w ruinę. W latach 90. XX wieku pałac został częściowo odrestaurowany i przejęty przez prywatnego właściciela. 

Obecnie pałac jest siedzibą fundacji kulturalnej, która stara się przywrócić mu dawną świetność. 

Organizowane są tam koncerty, wystawy i plenery artystyczne. Pałac Łosiów to ważny zabytek regionu, świadczący o bogatej historii i ambicjach kulturalnych dawnej szlachty.

Foto abstrakcje

 

Jaki statyw kupić?

 

Jaki statyw kupić

Planując inwestycje w swój sprzęt fotograficzny, myślisz na ogół o nowym aparacie (wyścig na liczbę megapikseli trwa, nowoczesne matryce pozwalają robić zdjęcia przy coraz wyższych czułościach) względnie o szklarni (portretóweczka 85mm ze światłem f/1.4 i stabilizacją drgań wydaje Ci się przepustką do świata zawodowców. Widzisz oczami wyobraźni sesje z udziałem ponętnych modelek). Niedocenianym (niesłusznie) i lokowanym często na końcu listy zakupów sprzętem bywa statyw. Zwróć uwagę na to jak pracują profesjonaliści, którym płaci się za to, że nie zawiodą w kluczowym momencie uwiecznianego zdarzenia czy imprezy, a ich zdjęcia będą doskonałe technicznie. Może widziałeś fotografów ślubnych albo reporterów sportowych pracujących z obiektywami długoogniskowymi. Czy zwróciłeś uwagę na to, że bardzo często ich aparaty praktycznie przez całą sesję podłączone są do statywu? Przypomnę akademicką zasadę dotyczącą maksymalnego czasu ekspozycji, przy którym zdjęcie powinno (podkreślam: powinno) wyjść nieporuszone przy fotografowaniu z ręki: - dla obiektywu o ogniskowej 28mm używaj czasu naświetlania 1/30s lub krótszego, - dla obiektywu o ogniskowej 50mm używaj czasu naświetlania 1/60s lub krótszego, - dla obiektywu o ogniskowej 300mm używaj czasu naświetlania 1/300s lub krótszego, Biorąc pod uwagę powyższe wytyczne szybko dojdziemy do wniosku, że w ciemnym kościele, nawet przy stosowaniu jasnej optyki i wysokich wartości ISO, użycie statywu bywa nieodzowne. Zdarza się, że ludzie częściej niż raz w życiu stają na ślubnym kobiercu, ale na ogół nie dzieje się to z powodu poruszonych zdjęć, wykonanych przez niedoświadczonego adepta sztuki fotograficznej.

Tu nie ma miejsca na powtórki!

Podobnie rzecz się ma w przypadku fotografii sportowej, gdzie wymagane jest użycie teleobiektywów o ogniskowych rzędu tysięcy milimetrów. Wspomniałem wcześniej, że podawane we wszelkich podręcznikach fotografii bezpieczne czasy naświetlania nie muszą wcale zagwarantować nieporuszonych zdjęć. Wiele zależy od umiejętności fotografa, sposobu w jaki trzyma aparat, a także od tego czy sprzęt (korpus lub obiektyw) wyposażony jest w system stabilizacji obrazu. Chciałbym namówić Cię do pewnego eksperymentu. Spróbuj sfotografować jakąś scenę z użyciem obiektywu 50mm i z czasem naświetlania 1/125s. Zrób zdjęcia z ręki, a następnie umieść aparat na statywie i uwiecznij tę samą scenę. Czy zdjęcie wykonane z użyciem statywu nie wydaje Ci się znacznie lepsze technicznie, bogatsze w detale. Otóż to gdy liczy się najwyższa jakość obrazu, nie ma sensu iść na kompromisy. Zwróć uwagę na to, że w ramach doświadczenia ustawiłeś czas ekspozycji na zdecydowanie krótszy od czasu zwykle zalecanego jako bezpieczny. Przy dużo krótszej ekspozycji ostrość zdjęcia byłaby z pewnością lepsza, ale pamiętaj, że nie zawsze dysponujesz taką swobodą wyboru parametrów naświetlania. Mam nadzieję, że przekonałem Cię do inwestycji w statyw. Na rynku obecne są rozmaite modele - różnią się typem głowicy, wysokością i innymi parametrami. Rozpiętość cen statywów jest ogromna, ale pamiętaj, że w większości sytuacji statyw kosztujący 100 - 200 zł sprawdzi się znakomicie.

Wieczorne drzewa

 

Zachmurzona cisza

 

Wąskie przejście

 

Brązowe drzwi

 

Deski w chmurach

 

Deski, jak myśli w bezkresie, unoszą się w milczącej harmonii z niebem. 

Ich surowa prostota kontrastuje z miękkością obłoków, przypominając o ulotności chwili. 

W tej czarno-białej opowieści architektura spotyka wieczność, a cisza szepcze o tajemnicach istnienia.

Pod mostem

 

Pod twardymi łukami betonu, gdzie światło z trudem przeciska się przez cień, milczy opowieść o napięciu między porządkiem a chaosem. Te linie prowadzą donikąd — albo wszędzie, jeśli tylko potrafisz spojrzeć poza materię. 

Ich surowa geometria przecina przestrzeń jak myśl niepokorna, buntująca się przeciw liniom prostym codzienności. W tym chłodnym milczeniu kryje się prawda o tym, jak blisko siebie bywają piękno i bezsens.

Krzywe schody

 

Krzywe schody prowadzą w dół — ale nie wiadomo dokąd. Jakby ktoś rysował życie bez linijki, z ręką lekko drżącą od wątpliwości. 

Może właśnie w tych nierównościach ukrywa się prawda o naszym losie — że dojście nie musi być proste, by było prawdziwe.

Mroczny pomost

 

Pan Lijon nie ufa wodzie
bo nie daje oparcia
ani pamięci

pomost jest biały
lecz nie prowadzi nigdzie
chyba że do wnętrza ciemności

milczy o tym co było
co miało być — i co znikło
jak cień przemycony pod lustrem

Pan Lijon siada na krawędzi
jakby chciał zapytać
czy koniec też ma poręcz

autor nieznany

Pałac kultury

 

W mroku sylwetki pałacu przegląda się wieczność — niepokorna, a jednak nieruchoma, jak wspomnienie dawnych ambicji. 

Chmura, niczym aureola, otacza szczyt wieży, jakby niebo samo chciało nadać temu miejscu znaczenie większe niż architektura. 

Drzewa szepczą cicho o przemijaniu, świadkowie dni pełnych ludzi i nocy pełnych ciszy. To zdjęcie to nie tylko cień miasta — to także światło myśli, które nie przestają się wspinać.

Samotność nad brzegiem jeziora

 

człowiek stoi

na końcu zakrzywionej trawy

jak przecinek między wodą a ciszą

nie wzywa bogów

nie krzyczy do ptaków

patrzy

jakby wiedział

że prawda mieszka

na granicy żywiołów

i nie mówi nic

autor nieznany

Parkowe zamyślenie

 

siedzi na ławce człowiek
w garniturze pamięci
przycina nożem myśli
jakby jeszcze mógł coś poprawić

drzewo przed nim —
starsze
ale bardziej pewne
niczego nie żałuje

milczą razem
on i kora
w sprawie której
nie da się już wygrać
ale warto było ją przegrać z honorem.

autor nieznany