Wieczorne drzewa

 

Zachmurzona cisza

 

Wąskie przejście

 

Brązowe drzwi

 

Deski w chmurach

 

Deski, jak myśli w bezkresie, unoszą się w milczącej harmonii z niebem. 

Ich surowa prostota kontrastuje z miękkością obłoków, przypominając o ulotności chwili. 

W tej czarno-białej opowieści architektura spotyka wieczność, a cisza szepcze o tajemnicach istnienia.

Pod mostem

 

Pod twardymi łukami betonu, gdzie światło z trudem przeciska się przez cień, milczy opowieść o napięciu między porządkiem a chaosem. Te linie prowadzą donikąd — albo wszędzie, jeśli tylko potrafisz spojrzeć poza materię. 

Ich surowa geometria przecina przestrzeń jak myśl niepokorna, buntująca się przeciw liniom prostym codzienności. W tym chłodnym milczeniu kryje się prawda o tym, jak blisko siebie bywają piękno i bezsens.

Krzywe schody

 

Krzywe schody prowadzą w dół — ale nie wiadomo dokąd. Jakby ktoś rysował życie bez linijki, z ręką lekko drżącą od wątpliwości. 

Może właśnie w tych nierównościach ukrywa się prawda o naszym losie — że dojście nie musi być proste, by było prawdziwe.

Mroczny pomost

 

Pan Lijon nie ufa wodzie
bo nie daje oparcia
ani pamięci

pomost jest biały
lecz nie prowadzi nigdzie
chyba że do wnętrza ciemności

milczy o tym co było
co miało być — i co znikło
jak cień przemycony pod lustrem

Pan Lijon siada na krawędzi
jakby chciał zapytać
czy koniec też ma poręcz

autor nieznany

Pałac kultury

 

W mroku sylwetki pałacu przegląda się wieczność — niepokorna, a jednak nieruchoma, jak wspomnienie dawnych ambicji. 

Chmura, niczym aureola, otacza szczyt wieży, jakby niebo samo chciało nadać temu miejscu znaczenie większe niż architektura. 

Drzewa szepczą cicho o przemijaniu, świadkowie dni pełnych ludzi i nocy pełnych ciszy. To zdjęcie to nie tylko cień miasta — to także światło myśli, które nie przestają się wspinać.

Samotność nad brzegiem jeziora

 

człowiek stoi

na końcu zakrzywionej trawy

jak przecinek między wodą a ciszą

nie wzywa bogów

nie krzyczy do ptaków

patrzy

jakby wiedział

że prawda mieszka

na granicy żywiołów

i nie mówi nic

autor nieznany

Parkowe zamyślenie

 

siedzi na ławce człowiek
w garniturze pamięci
przycina nożem myśli
jakby jeszcze mógł coś poprawić

drzewo przed nim —
starsze
ale bardziej pewne
niczego nie żałuje

milczą razem
on i kora
w sprawie której
nie da się już wygrać
ale warto było ją przegrać z honorem.

autor nieznany

Różowy balkon

 

Ten balkon nigdy nie widział kawy

ani porannej gazety

wystrojony w róż jakby miał wystąpić

w paradzie rzeczy niepotrzebnych

Zamknięta roleta

pilnuje sekretów mieszkania,

które być może wcale nie istnieje

albo po prostu śpi

A jednak trwa —

ten balkon bez widoku

z zawstydzającą nadzieją,

że ktoś jednak wyjdzie

choćby tylko na chwilę

autor nieznany

Uliczka w Jarosławiu

 

W mroku nocy uliczka w Jarosławiu oddycha.

Ciemność ją tuli,

a ratusz w oddali świeci,

jakby chciał powiedzieć:

"Jestem tu od wieków,

a ty dopiero mnie znalazłeś". 

 

Kamienice stoją w milczeniu,

ich okna – zamknięte oczy historii.

Bruk pamięta kroki,

ale nie opowie o nich nikomu.

Światło księżyca rzuca cień,

który wygląda jak pytanie:

dlaczego patrzysz na mnie...? 

autor nieznany

Wieża

 

Wzrok wędruje po falujących liniach kamienia, jakby architektura zapragnęła zatańczyć z niebem. Ten filar, choć nieruchomy, zdaje się opowiadać o ruchu czasu — o minionych spojrzeniach, modlitwach, ciszy. 

Barokowa forma, pełna dramatyzmu i światłocienia, przypomina, że piękno rodzi się z napięcia między trwaniem a przemijaniem. Patrząc w górę, jesteśmy bliżej nie tylko dachu, ale i własnych myśli.

Smugi na niebie

 

wyprostowane niebo

przecina cienka kreska milczenia

jakby ktoś zgubił list

z prośbą o przebaczenie

na brzegu woda uczy się spokoju

a drzewa — stare straże

szeleszczą kodeksem liści

którego nikt już nie czyta

w tej ciszy

można by

rozmawiać z nieobecnym

autor nieznany